In de vriezerige morgen
een troepje mensen in de kou
die voor de devotie zorgen
wachtend voor het huis van rouw
Tot de dragers buitenkomen
met de eikenhouten kist
de dood is hier voorbij geslopen
voor eeuwig wordt de mens vermist

Nu kan de plechtige stoet zich vormen
naar het huis van zegen en gebed
in de grond wachten de wormen
hun mooiste tafel wordt gedekt
De holle woorden van de priester
getooid in middeleeuws gewaad
naar oud gebruik volgens de rite
klinken te luid net als de schaal

En daarna de laatste schreden
naar de doodlopende straat
voorbij het huis, er staat te lezen
beter dat je hier dan ginder binnengaat